ดุริยางค์ความคิด ชุด 150 ปี เมธีปราชญ์ รพินทรนาถ ฐากูร โดยโครงการสื่อสันติภาพ ร่วมกับภาควิชาวาทวิทยาและสื่อสารการแสดง คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย นำเสนอรพินทร์รจนาในรูปแบบสื่อเสียงผสานความงามของตัวอักษรเข้ากับเสียงดนตรีในรูปแบบสื่อเสียง ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ตอนที่ 6 "อะไรก็ตามที่ควรรู้ คือความรู้ และความรู้ทั้งชายและหญิง มิใช่เพื่อประโยชน์ใช้แสวงหาในทางปฏิบัติ แต่เพื่อความรอบรู้นั่นเอง ความปรารถนาที่จะเรียนรู้เป็นกฎธรรมชาติของมนุษย์ ความรู้มี 2 ประเภท ประเภทที่หนึ่ง คือความรู้บริสุทธิ์ อีกประเภทหนึ่ง คือความรู้ที่ใช้สอย ในสาขาของความรู้บริสุทธิ์ไม่มีแตกต่างทั้งชายและหญิง ความแตกต่างอยู่ในขอบเขตของความรู้เพื่อใช้สอย ผู้หญิงควรมีความรู้บริสุทธิ์เพื่อให้เป็นผู้ใหญ่ และมีความรู้ใช้สอยเพื่อให้เป็นผู้หญิงที่แท้จริง" จากเรื่องการศึกษาของผู้หญิง โดย รพินทรนาถ ฐากูร  1915

ดุริยางค์ความคิด ชุด 150 ปี เมธีปราชญ์ รพินทรนาถ ฐากูร โดยโครงการสื่อสันติภาพ ร่วมกับภาควิชาวาทวิทยาและสื่อสารการแสดง คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย นำเสนอรพินทร์รจนาในรูปแบบสื่อเสียงผสานความงามของตัวอักษรเข้ากับเสียงดนตรีในรูปแบบสื่อเสียง ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ตอนที่ 7 "หากเราปลดปล่อยหมู่บ้านได้แม้เพียงแห่งเดียว จากพันธนาการของความสิ้นหวังและอวิชชา ต้นแบบของอินเดียทั้งประเทศจะเกิดขึ้น ขอให้หมู่บ้านบางแห่งฟื้นฟูมาเช่นนี้ และข้าพเจ้าจะกล่าวว่านี้คืออินเดียของข้าพเจ้า" โดย รพินทรนาถ ฐากูร  1861-1941

ดุริยางค์ความคิด ชุด 150 ปี เมธีปราชญ์ รพินทรนาถ ฐากูร โดยโครงการสื่อสันติภาพ ร่วมกับภาควิชาวาทวิทยาและสื่อสารการแสดง คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย นำเสนอรพินทร์รจนาในรูปแบบสื่อเสียงผสานความงามของตัวอักษรเข้ากับเสียงดนตรีในรูปแบบสื่อเสียง ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ตอนที่ 8 "เมื่ออยู่ในชนบทข้าพเจ้าพยายามตลอดเวลาที่จะเรียนรู้ไปในรายละเอียดปลีกย่อยที่สุด งานของข้าพเจ้าทำให้ต้องเดินทางไกลจากหมู่บ้านหนึ่งไปอีกหมู่บ้านหนึ่ง จากศิลัยดาถึงหมู่บ้านปักติษา ผ่านแม่น้ำน้อยใหญ่และข้ามหนองน้ำ ด้วยวิธีนี้ข้าพเจ้าได้เห็นชีวิตในหมู่บ้านทุกด้าน ข้านเจ้ากระตือรือร้นอย่างยิ่งที่จะเข้าใจกิจวัตรประจำวันในหมู่บ้าน ความเป็นมาของชีวิตในหมู่บ้านที่สำคัญและน่าสนใจ ไม่นานนักก็เห็นความทุกข์ยาก โศกเศร้าของพวกเขาชัดเจน แล้วรู้สึกอดร้นทดไม่ได้ที่จะต้องทำอะไรบางอย่างกับเรื่องนี้ สำหรับข้าพเจ้ามันน่าละลายที่จะใช้ชีวิตแบบเจ้าที่ดิน สนใจแต่เรื่องหาเงิน และหมกมุ่นอยู่กับกำไรขาดทุนของตนเอง" โดย รพินทรนาถ ฐากูร  1861 - 1941  

ดุริยางค์ความคิด ชุด 150 ปี เมธีปราชญ์ รพินทรนาถ ฐากูร โดยโครงการสื่อสันติภาพ ร่วมกับภาควิชาวาทวิทยาและสื่อสารการแสดง คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย นำเสนอรพินทร์รจนาในรูปแบบสื่อเสียงผสานความงามของตัวอักษรเข้ากับเสียงดนตรีในรูปแบบสื่อเสียง ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ตอนที่ 9 "ข้าพเจ้ารู้สึกว่าอินเดียที่แท้จริงเป็นแนวคิด ไม่ใช่เพียงข้อเท็จจริงทางภูมิศาสตร์ แนวคิดของอินเดียขัดแย้งกับสำนึกอันเข้มข้นของการแบ่งแยกประชาชนของตนเองออกจากชาติอื่น ๆ ซึ่งจะนำไปสู่ความขัดแย้งไม่รู้จบสิ้น ดังนั้นคำอธิษฐานเพียงประการเดียวของข้าพเจ้า คือขอให้อินเดียสนับสนุนความร่วมมือกันของประชาชนทั่วโลก จิตวิญญาณของการปฏิเสธการสนับสนุนการรู้สึกแบ่งแยก จิตวิญญาณของการยอมรับความรู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน" จากแนวคิดเรื่อง สวราช การปกครองตนเอง โดย รพินทรนาถ ฐากูร  1861 - 1941  

ดุริยางค์ความคิด ชุด 150 ปี เมธีปราชญ์ รพินทรนาถ ฐากูร โดยโครงการสื่อสันติภาพ ร่วมกับภาควิชาวาทวิทยาและสื่อสารการแสดง คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย นำเสนอรพินทร์รจนาในรูปแบบสื่อเสียงผสานความงามของตัวอักษรเข้ากับเสียงดนตรีในรูปแบบสื่อเสียง ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ตอนที่ 10 "ทุกคนมีสิ่งที่พิเศษบางอย่างที่เรียกว่า ศาสนาของข้าพเจ้า อะไรคือศานาของเขา ศาสนาที่ซ่อนอยู่ในหัวใจของเขา และสร้างเขาอย่างต่อเนื่อง" โดย รพินทรนาถ ฐากูร  1861 – 1941 

นิทานเล่าเรื่องเมื่อกบน้อยไม่สบายเป็นหวัด มีอาการเจ็บคอ ไม่มีแรงในการตวัดลิ้นกินแมลง จึงร้องขอให้เหล่าแมลงบินเข้ามาในปากของตัวเอง แม่แมลงใจดี จึงมาสอนกบน้อยว่า เมื่อเป็นกบก็ต้องหาอาหารกินเอง ไม่ใช่ให้แมลงมาบินเข้าปาก ไม่สมเกียรติกับที่เกิดมาเป็นกบ

ณ หมู่บ้านแมวเหมียว ที่มีความอุดมสมบูรณ์ ในน้ำมีปลามากมายให้แมวสามารถหากินเป็นอาหาร แต่ก็เกิดปัญหาขึ้น เมื่อเหล่าแมวเหมียวกินอาหารเลอะเทอะ ก้างปลาตกเกลื่อนกลาดทั่วหมู่บ้าน จนที่สุดแมวจอมเฮี๊ยบต้องออกโรงมาช่วยดูแลแก้ไขให้แมวทุกตัว ร่วมด้วยช่วยกันรักษาความสะอาดในหมู่บ้านของตัวเอง

ณ เมืองรูเซีย มีเจ้าชายน้อยผู้ซึ่งเป็นที่รัก และได้รับการตามใจจากพระราชาและพระราชินีอยู่เสมอ มาวันหนึ่งเจ้าชายน้อยไม่ยอมเรียนหนังสือ หนีไปเที่ยวเล่นในป่าจนค่ำมืด กลับมาก็ล้มตัวนอนทันทีไม่ยอมอาบน้ำ พอวันรุ่งขึ้นตื่นมาจึงอาการคันไปทั้งตัวเพราะขี้กลาก พระราชินีจึงตั้งชื่อให้ใหม่ ว่าเจ้าชายคันคะเยอ

นิทานสอนใจเด็ก ๆ เรื่องการรับประทานอาหารและออกกำลังกาย เรื่องราวของ"นีโน่" หมีน้อยจอมขี้เกียจ ชอบนอนกินน้ำผึ้งแสนหวานที่ใต้ต้นไม้ เมื่อน้ำผึ้งหมด นีโน่ออกเดินทางจะไปหาน้ำผึ้งใหม่กิน พบเพื่อนๆ ทักทายให้ออกกำลังกาย และกินผักผลไม้บ้าง ฟันจะได้ไม่ผุ และไม่เป็นโรคอ้วน แต่นี่โน่ไม่ฟัง สุดท้ายเมื่อเจอกับดักนายพรานนีโน่ไม่สามารถหลุดพ้นได้ เพราะไม่มีแรงดิ้นและกัดเชือกได้ เพราะฟันผุและอ้วนเกินไป จนต้องรอให้เพื่อนๆ มาช่วยเหลือตนในที่สุด  

เรื่องเริ่มขึ้นที่หอนาฬิกากลางป่า นาฬิกาผู้ทำหน้าที่บอกเวลาให้กับเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ เกิดรู้สึกเหนื่อยเพราะทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด จึงหนีไปพักร้อนไปเที่ยวในป่าจนค่ำมืด เมื่อนาฬิกาไม่ตีบอกเวลา ป่าจึงหลับไหล นาฬิกาจึงต้องรีบกลับมาทำหน้าที่ดังเดิม

"ม่อน" เด็กชายผู้ไม่ชอบการอาบน้ำ จนถูกคุณแม่ทำโทษขังไว้ในห้องน้ำ ตอนนั้นเองได้เกิดเหตุการณ์มหัศจรรย์ ห้องน้ำได้กลายเป็นดินแดนมหัศจรรย์ พาม่อนไปผจญภัยในป่าแห่งจินตนาการ ที่นั่นเองมีเพื่อนพ้องมาชักชวนให้ม่อนสนุกกับการอาบน้ำเองจนตัวหอมกรุ่น

"ม้าลาย" เป็นสมาชิกใหม่ชั้นอนุบาล 3 ของห้องเรียนทานตะวัน ม้าลายไม่ชอบยิ้มและไม่ชอบพูดกับใคร จนเพื่อนๆ สงสัยและออกอุบายชวนคุย จนรู้ว่าที่สาเหตุที่แท้จริงคือม้าลายไม่ยอมแปรงฟัน ทำให้ปากเหม็น เพื่อนๆ จึงชักชวนให้ม้าลายแปรงฟัน เพื่อจะได้พูดคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน